Οδοιπορικό της απεσταλμένης του Κόκκινου, Ειρήνης Προμπονά στο Κομπάνι.
Μέρος Α’: Αθήνα-Κωνσταντινούπολη-Σαλιούρφα-Σουρούτς. Οι πρώτες συναντήσεις στα τουρκοσυριακά σύνορα.
Κείμενο Ειρήνη Προμπονά*
Φωτογραφίες: Μιχάλης Καραγιάννης, Ειρήνη Προμπονά
Φτάνοντας στο κέντρο του Σουρούτς ενα τεράστιο αγαλματένιο χέρι που κρατά ενα ρόδι δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας. Κατευθυνόμαστε προς το Πολιτιστικό Κέντρο όπου εκεί καταλήγουν οι δημοσιογραφικές αποστολές, ακόμα και για φιλοξενία αν χρειαστεί, γίνονται οι συναντήσεις του κόμματος, συνεδριάσεις που αφορούν το Κομπάνι , εδω βρίσκονται και οι εθελοντές που βοηθούν στους καταυλισμούς, στην οργάνωση, όπου μπορούν να φανούν χρήσιμοι.
στην πλατεία
Σουρούτς, Χρώματα και μυρωδιές
Μας υποδέχονται μεταξύ άλλων 3 μέλη της επιτροπής για το Κομπάνι η Φαουζία, ο Φαρίκ και ο Μουζάν.
Οι οικοδεσπότες μας είναι ήρεμοι και χαμογελαστοί, το ίδιο το κτίριο όμως μαρτυρά την πρόσφατη ιστορία του καθώς όταν μαίνονταν οι μάχες των πρώτων ημερών είχε γίνει κέντρο φιλοξενίας προσφύγων και τραυματιών μιας και εκεί λειτουργούσε ιατρείο που πριν τις μάχες ακόμα δεχόνταν γύρω στους 50 με 100 ασθενείς το μήνα.
Fayza Abdi
Η Φαουζία μας καλωσορίζει θερμά. «Η θέση μας» μας λέει «είναι απέναντι στο Κομπάνι. Θα θέλαμε να μας έχετε επισκεφτεί στον τόπο μας να σας δείξουμε την δημοκρατία μας αλλα αυτό είναι αδύνατον αυτή τη στιγμή. Μετά την επίθεση, ο λαός μας πέρασε τα σύνορα και ήρθε εδω, εδω είναι Κουρδιστάν, εδω είμαστε σαν στο σπίτι μας, η κανονική μας θέση όμως είναι απέναντι. Σας καλωσορίζω εκ μέρους των ελεύθερων χωριών του Κομπάνι, σαν γυναίκα καλοσορίζω ειδικά τις γυναίκες της αποστολής καθώς η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων είναι στην πράξη στο Κομπάνι, οχι μόνο στα χαρτιά.»
Ο Φαρίκ και ο Μουζάν μας εξηγούν πως η Ελλάδα είναι η γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης και πως το Κομπάνι είναι το κλειδί για να λυθούν προβλήματα που υπάρχουν εδώ και εκατό χρόνια στην περιοχή. Μας μιλούν για την νέα πολιτική κατάσταση στο απελευθερωμένο Κομπάνι με βάση την κοινωνία , καθώς και τα δυο σημαντικά πράγματα που κυριαρχούν σ’ αυτήν: Η γυναίκα και η Οικολογία.
«Αν η γυναίκα δεν είναι ελεύθερη τότε και η κοινωνία δεν είναι ελεύθερη» μας λένε σαν να ‘ναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο-που είναι άλλωστε- ενώ η οικολογία χρειάζεται για την απαραίτητη ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης.
Φεύγοντας απο το πολιτιστικό κέντρο στην ταμπέλα του ιατρείου υπάρχει γραμμένο ένα όνομα: «Αρίν Μιρχάν». Διαβάζοντας το σταμάτησα. Η Αρίν μαχήτρια στο Κομπάνι διοικούσε την μονάδα της όταν οι δολοφόνοι του Ι.Κ εξαπέλυσαν μία από τις πολλές και λυσσαλέες επιθέσεις τους στο Κομπάνι.
Οι Κούρδοι μαχητές είχαν μείνει απο πυρομαχικά. Η Αρίν αποφασισμένη για ζωή ή για θάνατο ζώστηκε με όσες χειροβομβίδες είχαν απομείνει και επιτέθηκε μόνη της κατά μιας ομάδας ισλαμιστών.
Η επίθεση των Τζιχαντιστών αναχαιτίστηκε, όχι μόνο από την έκρηξη των χειροβομβίδων που κουβαλούσε πάνω της η νεαρή μαχήτρια, με τις οποίες σκότωσε τουλάχιστον 10 απ’ αυτούς, αλλά γιατί το μήνυμα αποφασιστικότητας και θάρρους που έστειλε με την πράξη της στους συντρόφους της ήταν αρκετό για να τους κάνει να νικήσουν τη μάχη.
Ήταν 5 Οκτωβρίου 2014 και η Αρίν ήταν μόλις 20 ετών. Αργότερα θα μάθαινα πως ένας απο τους καταυλισμούς φέρει τ’ όνομά της και πως κανείς δεν μπορεί να το πει χωρίς να δακρύσει....για μένα-ουσιαστικά- η αποστολή μόλις ξεκινούσε...
Στην Αρίν Μιρχάν
(συνεχίζεται...)
- από το: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000005623/Apostoli-sto-KompaniSto-kefali-sta-matia-mou-kai-stin-kardia-mou#sthash.QIfnANPP.dpuf
Κείμενο Ειρήνη Προμπονά*
Φωτογραφίες: Μιχάλης Καραγιάννης, Ειρήνη Προμπονά
Καθαρά Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου αντί χαρταετού πετάξαμε μέχρι την Νοτιανατολική Τουρκία. Σκοπός ήταν η παράδοση της ανθρωπιστικής βοήθειας που μαζεύτηκε απ’ όλο τον κόσμο στην Ελλάδα για τους πρόσφυγες του Σουρούτς και το Κομπάνι στο πλαίσιο της καμπάνιας «Η αλληλεγγύη κρατά τη ζωή στο Κομπάνι» που διοργάνωσε ο ρ/σ 105,5 στο Κόκκινο, η «Αλληλεγγύη για όλους», το ΚΕΘΕΑ, η ΑΔΕΔΥ και τα ΚΙΦΑ του Ν. Αττικής.
Για δεύτερη φορά μετά την ανθρωπιστική βοήθεια στην Γαζα ο κόσμος μας άφησε κατάπληκτους απο το πόσο άμεσα ανταποκρίθηκε βοηθώντας με τη συμμετοχή του στη συλλογή 13 τόνων τροφίμων μακράς διαρκείας, 1400 πακέτων με είδη προσωπικής υγιεινής, 124 κούτες φαρμάκων και χιλίων καινούργιων κουβερτών , προσφορά της Αρχιεπισκοπής που ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα.
Αφήνοντας πίσω μας την βροχερή Κωνσταντινούπολη με προορισμό την Σαλιούρφα είχε αρχίσει να νυχτώνει. Κοιτώντας έξω απ’ το παράθυρο του αεροπλάνου διαπίστωσα πως δεν έβλεπα πια μεγάλες φωταγωγημένες πόλεις, αλλά μικρά διάσπαρτα χωριά που μετα βίας λαμπύριζε το φως τους στα 9.000 πόδια περίπου που βρισκόμασταν...σε λίγο θα προγειωνόμασταν στην Σαλιούρφα. Το φορτηγό με την ανθρωπιστική βοήθεια είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του δυο μέρες πριν απο μας. Ο συντονισμός του έργου δύσκολος.
Η προσγείωσή μας στο αεροδρόμιο της Ούρφα και η υποδοχή απο τους ανθρώπους εκεί ήταν πραγματικά θερμή. Στην ομάδα ήταν και ο Ιμπραήμ, γιατρός με καταγωγή απο το Κομπάνι που ζει εδω και 20 χρόνια στην Ελλάδα. Ο Ιμπραήμ ήταν ο διερμηνέας μας, μιας και τα αγγλικά σπανίζουν στην περιοχή. Ακόμα πιο τυχεροί σταθήκαμε έχοντας στην αποστολή και την Έμμυ Καρίμαλη, απο τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, που μιλούσε πολύ καλά τα τουρκικά και μας έβγαλε πάρα πολλές φορές απο τη δύσκολη θέση της συνεννόησης βοηθώντας πρόθυμα την αποστολή σε όλο το ταξίδι.
Την επόμενη μέρα κιόλας ξεκινούσαν οι συναντήσεις στο πολιτιστικό κέντρο του Σουρούτς, μετά στο δημαρχείο και φυσικά η επίσκεψη στους καταυλισμούς των προσφύγων.
Σε μια απόσταση περίπου 40 χιλιλμέτρων απο την επαρχία της Σανλιούρφα βρίσκεται το Σουρούτς-περίπου 10 χιλιόμετρα πριν τα τουρκοσυριακά σύνορα.
Στη διαδρομή παρατηρώ το τοπίο. Χαμηλή βλάστηση, λόφοι, μερικά χωριά με την κεντρική αγορά-μινιατούρα παρεμβάλονται στη διαδρομή. Τα προϊόντα ίδια, λαχανικά και φαγώσιμα κυρίως, χωρίς να αναδύουν τίποτα το δυτικό. Εντύπωση μου προκαλούν τα παπούτσια των παιδιών λασπωμένα και μεγαλύτερα απ’ τα πόδια τους. Αν και δεν εχω επισκεφτεί ποτέ την περιοχή η εικόνα μου φαίνεται οικεία. Στο μυαλό μου γυρίζει η λέξη «φτώχεια» και αυτομάτως η εικόνα της ελληνικής επαρχίας της δεκαετία του ’50 αναδύεται μέσα απο τις ιστορίες των γιαγιάδων μου και ανάλογες φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτοι καταυλισμοί.
Φτάνοντας στο κέντρο του Σουρούτς ενα τεράστιο αγαλματένιο χέρι που κρατά ενα ρόδι δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας. Κατευθυνόμαστε προς το Πολιτιστικό Κέντρο όπου εκεί καταλήγουν οι δημοσιογραφικές αποστολές, ακόμα και για φιλοξενία αν χρειαστεί, γίνονται οι συναντήσεις του κόμματος, συνεδριάσεις που αφορούν το Κομπάνι , εδω βρίσκονται και οι εθελοντές που βοηθούν στους καταυλισμούς, στην οργάνωση, όπου μπορούν να φανούν χρήσιμοι.
στην πλατεία
Σουρούτς, Χρώματα και μυρωδιές
Μας υποδέχονται μεταξύ άλλων 3 μέλη της επιτροπής για το Κομπάνι η Φαουζία, ο Φαρίκ και ο Μουζάν.
Οι οικοδεσπότες μας είναι ήρεμοι και χαμογελαστοί, το ίδιο το κτίριο όμως μαρτυρά την πρόσφατη ιστορία του καθώς όταν μαίνονταν οι μάχες των πρώτων ημερών είχε γίνει κέντρο φιλοξενίας προσφύγων και τραυματιών μιας και εκεί λειτουργούσε ιατρείο που πριν τις μάχες ακόμα δεχόνταν γύρω στους 50 με 100 ασθενείς το μήνα.
Fayza Abdi
Η Φαουζία μας καλωσορίζει θερμά. «Η θέση μας» μας λέει «είναι απέναντι στο Κομπάνι. Θα θέλαμε να μας έχετε επισκεφτεί στον τόπο μας να σας δείξουμε την δημοκρατία μας αλλα αυτό είναι αδύνατον αυτή τη στιγμή. Μετά την επίθεση, ο λαός μας πέρασε τα σύνορα και ήρθε εδω, εδω είναι Κουρδιστάν, εδω είμαστε σαν στο σπίτι μας, η κανονική μας θέση όμως είναι απέναντι. Σας καλωσορίζω εκ μέρους των ελεύθερων χωριών του Κομπάνι, σαν γυναίκα καλοσορίζω ειδικά τις γυναίκες της αποστολής καθώς η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων είναι στην πράξη στο Κομπάνι, οχι μόνο στα χαρτιά.»
Ο Φαρίκ και ο Μουζάν μας εξηγούν πως η Ελλάδα είναι η γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης και πως το Κομπάνι είναι το κλειδί για να λυθούν προβλήματα που υπάρχουν εδώ και εκατό χρόνια στην περιοχή. Μας μιλούν για την νέα πολιτική κατάσταση στο απελευθερωμένο Κομπάνι με βάση την κοινωνία , καθώς και τα δυο σημαντικά πράγματα που κυριαρχούν σ’ αυτήν: Η γυναίκα και η Οικολογία.
«Αν η γυναίκα δεν είναι ελεύθερη τότε και η κοινωνία δεν είναι ελεύθερη» μας λένε σαν να ‘ναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο-που είναι άλλωστε- ενώ η οικολογία χρειάζεται για την απαραίτητη ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης.
Φεύγοντας απο το πολιτιστικό κέντρο στην ταμπέλα του ιατρείου υπάρχει γραμμένο ένα όνομα: «Αρίν Μιρχάν». Διαβάζοντας το σταμάτησα. Η Αρίν μαχήτρια στο Κομπάνι διοικούσε την μονάδα της όταν οι δολοφόνοι του Ι.Κ εξαπέλυσαν μία από τις πολλές και λυσσαλέες επιθέσεις τους στο Κομπάνι.
Οι Κούρδοι μαχητές είχαν μείνει απο πυρομαχικά. Η Αρίν αποφασισμένη για ζωή ή για θάνατο ζώστηκε με όσες χειροβομβίδες είχαν απομείνει και επιτέθηκε μόνη της κατά μιας ομάδας ισλαμιστών.
Η επίθεση των Τζιχαντιστών αναχαιτίστηκε, όχι μόνο από την έκρηξη των χειροβομβίδων που κουβαλούσε πάνω της η νεαρή μαχήτρια, με τις οποίες σκότωσε τουλάχιστον 10 απ’ αυτούς, αλλά γιατί το μήνυμα αποφασιστικότητας και θάρρους που έστειλε με την πράξη της στους συντρόφους της ήταν αρκετό για να τους κάνει να νικήσουν τη μάχη.
Ήταν 5 Οκτωβρίου 2014 και η Αρίν ήταν μόλις 20 ετών. Αργότερα θα μάθαινα πως ένας απο τους καταυλισμούς φέρει τ’ όνομά της και πως κανείς δεν μπορεί να το πει χωρίς να δακρύσει....για μένα-ουσιαστικά- η αποστολή μόλις ξεκινούσε...
Στην Αρίν Μιρχάν
(συνεχίζεται...)
- από το: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000005623/Apostoli-sto-KompaniSto-kefali-sta-matia-mou-kai-stin-kardia-mou#sthash.QIfnANPP.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου